انواع مجسمه سازی

مجسمه سازی اصطلاحی است که به نوعی هنر بصری با خلق اثر سه بعدی اطلاق می شود.
در واقع مجسمه سازی محدود به تعریف مشخصی نیست و می تواند با مواد اولیه گوناگونی صورت پذیرد.
آن چه در تمامی روش های مجسمه سازی مشترک است عنصر حجم و حجم سازی است Y
که پایه مجسمه سازی تلقی می شود.
یکی از معتبرترین و فعال ترین مراکز تخصصی آموزش مجسمه سازی در ایران،
تصویرگران پویا اندیش مجسمه سازی را تبدیل رویای شیرین به واقعیت ملموس می داند.
و در کلاس های آموزش مجسمه سازی از مواد اولیه متنوع و انحصاری استفاده می کند.

هنرجویان در این مرکز می توانند هر گونه شیء مورد نظر خود،
حجم هایی انتزاعی و خلاقانه را بر اساس ایده اولیه ذهنی خلق کنند.
به طور معمول پویا اندیش برای آموزش مجسمه سازی از گل، گچ، خمیر مجسمه سازی، فوم و فلز استفاده می کند.
که این مواد می تواند با توجه به نوع دوره و علاقه هنرجویان با هر گونه مواد جدیدی نیز جایگزین شود.
تفاوت دوره های آموزش مجسمه سازی با دیگر دوره های هنری در ابداع آثاری حجمی و بعد دار است.
که وجه تمایز این هنر بصری با دیگر موارد مشابه نیز محسوب می شود.
آثار مجسمه ای می تواند به دو صورت نقش برجسته و یا مجسمه همه جانبی خلق و ساخته شود.

الف- نقش برجسته

همان گونه که از نامش پیداست نوعی کار هنری حجم دار است که با چشم، برجسته بودن آن قابل مشاهده است.
این نقش به صورت مجزا و به تنهایی ساخته نمی شود و الزاما نیاز به یک قیم و نگهدارنده و زمینه ای متصل دارد.
در واقع نقش برجسته نوعی مجسمه سازی وابسته به زمینه است و در ترکیب با زمینه مورد نظر مفهوم پیدا می کند.
هنرمندان ایرانی و بین المللی بسیاری در حیطه کاری نقش برجسته به فعالیت مشغول می باشند.
در اکثر ابنیه قدیمی ایرانی آثار نقش برجسته بر روی اماکن و اشیا باقی مانده دیده می شود،
که هنوز هم پس از گذشت سال ها از زیبایی آن کاسته نشده است.

ب- همه جانبی

مجسمه همه جانبی، از نظر ساختار تفاوت بسیاری با نقش برجسته دارد.
در واقع مجسمه همه جانبی به تنهایی و مستقل از زمینه، حجم خاصی را اشغال می کند.
شاید از دید عموم مجسمه های همه جانبی بیشتر شناخته شده باشند.
برخی از میادین اصلی شهر، مزین به مجسمه های همه جانبی می باشند که با توجه به نوع مواد اولیه با یکدیگر تفاوت دارند.
سردیس ها و تندیس ها از مجسمه های همه جانبی محسوب شده و به طور مستقل فضایی را اشغال می کنند.
این گونه مجسمه ها حتی اگر بر روی پایه ای کار شده باشند،
نقش برجسته محسوب نشده و مجسمه همه جانبی و مستقل هستند.

پایه آموزش مجسمه سازی چیست؟

حتی بدون هیچ پیش زمینه هنری نیز می توان در کلاس های آموزش مجسمه سازی شرکت کرد و آثار زیبایی را خلق کرد .
آنچه در این میان اهمیت دارد وجود علاقه و اشتیاق برای یادگیری است که هنرجو باید به طور پیش فرض داشته باشد.
بدیهی است بدون علاقه نمی توان در هیچ زمینه ای به موفقیت رسید.
طرح زنی از روی ایده می تواند کلید مجسمه سازی باشد و همه هنرمندان بزرگ مجسمه سازی،
طرح های اولیه خود را طراحی کرده و پس از بارها بازنگری به طرح نهایی و مورد نظر خود می‌رسند.

کاملاً مشخص است که آشنایی با نقاشی و یا طراحی می تواند در مجسمه سازی نیز بسیار مؤثر باشد.
به طور معمول هنرمند ایده ای ذهنی دارد که می خواهد آن را به اجرا درآورد.
این ایده بنا بر سفارش و یا میل باطنی می تواند باشد که تفاوتی در نوع کار ندارد.
توجه داشته باشید که برای ساخت یک مجسمه خاص سفارشی نیز،
این ذهن خلاق هنرمند است که طرح اولیه را طراحی می کند.
چگونگی طراحی در ساخت نهایی مجسمه تأثیر داشته و باید با آگاهی و دانش همراه شده و با تجربه تکمیل گردد.

روش های مجسمه سازی

به طور معمول مجسمه سازی به دو صورت کنده کاری و جفت کاری انجام می شود،
که هر کدام روش های آموزشی خاصی را می طلبد.
و هنرجو با توجه به نوع مواد اولیه و علاقه، یکی از این نوع آموزش ها را انتخاب می کند.

الف- آموزش مجسمه سازی به روش کنده کاری

کنده کاری که در اصطلاح به آن حجاری نیز گویند روشی است که مجسمه ساز بر روی مواد جامد به کار می برد.
روال کار به این صورت است که هنرمند مجسمه ساز قطعه ای از سنگ، چوب و یا هر شی‌ء مشابه را انتخاب کرده،
و با کندن قسمت های خاص به طرح مورد نظر می‌رسد.
مثلاً یک توده سنگ بزرگ که به شکل مکعب می باشد،
با کنده کاری بر روی سنگ و حجاری تبدیل به مجسمه ای زیبا و هنرمندانه می شود.
در این روش مجسمه ساز با توجه به طرح اولیه باید بتواند قسمت های اضافی را حذف کند.

ب- آموزش مجسمه سازی به روش جفت کاری

مجسمه سازی با روش جفت کاری تفاوت بسیاری با شیوه حجاری دارد
به این صورت که قطعات از پیش ساخته شده توسط هنرمند که می تواند حاصل بافت و یا ریخته گری باشد توسط جوشکاری، لحیم کاری، پرچ کاری و میخ زدن به خود شکل می گیرد،
و طرح مورد نظر را ایجاد می کند.