لعاب گسیختگی

چکیده مقاله لعاب گسیختگی

” لعاب گسیختگی ” در سفال ها معمولا با نوعی عیب یا نقص همراه است که بر اثر تعدادی از اختلالات فیزیکی یا شیمیایی بوجود می آیند.
اطلاع از این عیب، باعث ایجاد نگرانی در هنر لعاب زنی میشود.
در گذر زمان، سفالگران راه حل هایی را برای این مشکل ارائه دادند و از این عیب در لعاب زنی بعنوان یک عنصر طراحی استفاده کردند.
این تحقیق از روش کاملا متفاوتی استفاده کرده است تا با استفاده از واکس پارافین موجب ایجاد گسیختگی در لعاب بطور آگاهانه شود.
روش استفاده از واکس بطور عمدی بمنظور ایجاد الگوهایی در شکل ” لعاب گسیختگی ها” بکار گرفته شد.

در مرحله ای که ظروف سفالی هنوز لعاب نخورده اند، واکس پارافین ذوب شده
بمنظور مقاوم کردن برخی از بخش های سفال به شکل محرک استفاده شد و منجر به
خشک شدن آن نیز شد، سفال های مقاوم شده با واکس با لعاب ها پوشانده شده بودند و همچنین اجازه ی خشک شدن به آن دادند.
سفال ها با حرارتی بین 1200 تا 1300 درجه سانتی گراد در کیلن با لعاب حرارت دیدند.
این امر منجر به تولید لعابی قهوه ای رنگ در برابر نواحی مقاوم شده با پس زمینه ی روشن بود.
در نتیجه، این روشی خلاقانه در لعاب زنی بود که تحسین همگان را به همراه داشت.

مقدمه ای در رابطه با لعاب گسیختگی

لعاب گسیختگی جایی رخ میدهد که لعاب ذوب شده به “قسمت های مجزا” تبدیل میشود و بخش های خاک سفالگری را آشکار سازد.
لبه های قسمت های مجزا ضخیم و کروی شکل میشوند.
در موارد عادی، تنها چند قسمت از خاک سفالگری آشکار میشود، در موارد سخت و
مشکل ساز، اشکال لعاب بر روی سطح سفال، حباب تشکیل میدهند و چکه میکنند.
در سفال هایی که تنها یکبار حرارت دیده باشند، این مشکل رایج تر است.
همانطور که ” لعاب گسیختگی ” در سفالگری بسیار معروف است، نوعی عیب و نقص
لعاب است که به عنوان مخالف موفقیت بکاربری از لعاب ها در سفال درنظر گرفته میشود.

این عیب معمولا بر اثر گرد و خاک بر روی سفال لعاب نخورده ، عرق دست و سایر آلودگی های سطح ایجاد میشود.
در گذر زمان، سفالگران تلاش زیادی کردند تا از این عیب ها به نحوی مثبت و بعنوان سبکی از لعاب زنی استفاده کنند.
هم اکنون، بکاربری آگاهانه ی لعاب ها بمنظور ایجاد شدن گسیختگی در لعاب در میان سفالگران تمرین میشود.
این مطالعه در تلاش است تا از واکس پارافین به نحوی متفاوت در سفال های
لعاب نخورده استفاده کند تا روشی خلاقانه در لعاب زنی به لعاب گسیختگی دست یابد.
ضمنا، مقاومت واکس روشی است که برای طراحی در بخش های نوشتن بر روی سفال معروف است.
همچنین، این روش با استفاده از انواع مختلفی از واکس ها در حال پیشروی به سایر بخش های طراحی نیز میباشد.

بررسی تاریخچه لعاب گسیختگی به وسیله وکس یا موم

از این واقعیت که چربی یا واکس با آب ترکیب نمیشود را میتوان هنگام نقاشی برای
پوشاندن بخش هایی که میخواهید سفید باقی بماند یا رنگ زیرین آن مشخص باشد
و همچنین برای ایجاد بافت های جذاب، استفاده کرد.
در حالی که در امور مربوط به سفالگری،مقاوم سازی با واکس اینگونه است که یک ماده
مومی شکل از چسبیدن لعاب ها، روکش ها و روکش های سفید یا رنگی بر روی بدنه ی خاک سفالگری یا روکش قبلی جلوگیری میکند.
یک مانع میتواند در ممانعت لعاب از چسبیدن به ته ظرف سفالی بسیار مفید باشد،
و در مورد کوزه سرپوش دار، میتواند بخش های را که کوزه و سرپوش با یکدیگر برخورد میکنند را عاری از لعاب نگه دارد.

امروزه، تعداد زیادی از امولوسیون واکس ها، شامل بسیاری از مواردی هستند که بر اساس ساز و کار با آب کار میکنند.
در ابتدا، از واکس در لبه های پایه و بر روی پوشش سفال ها بمنظور ممانعت از چسبیدن
سفال به قفسه های داخل کوره ی کیلن یا ممانعت از چسبیدن پوشش های سفال به سفال در طی حرارت دهی لعاب استفاده میشد.
اما امروزه، از مقاوم سازی با واکس بعنوان یک روش ایجاد الگو بر روی سفال قبل از حرارت دهی لعاب استفاده میشود.
ماهیت روغنی بودن و براق بودن واکس پارافین این وظیفه را دارد که لعاب به قسمت هایی که واکس آنجا را پوشش داده، نچسبد.
از طرفی دیگر، هنگامی که حرارت به حد کافی رسید، لعاب باید بر روی سفال ذوب شود.

لعاب چیست ؟

لعاب ماده ای است که در هنگام حرارت دهی،ذوب میشود و حالت شیشه ای مانند دست پیدا میکند،
اما به حدی ذوب نمیشود که از روی سفال بگرید و همین موجب میشود تا بکار آید.
یک بدنه ی لعابی را میتوان بعنوان لایه ای شیشه ای تعریف کرد که بر روی بدنه ی سفال سرامیکی ذوب یا آمیخته شده است.
بعلاوه، لعاب جنبه ی تزئینی نیز دارد، رنگها و نور هایی را ارائه میدهد که با ساختار بدنه ی آن در تضادند.
برای اینکه یک سفال سرامیکی به لحاظ فنی حاصل شود، باید لعاب زده شود.
برای اینکه بتوانیم برخی از قسمت ها را عاری از لعاب نگه داریم، باید روشی را اتخاذ کنیم
و ” لعاب گسیختگی ” بوسیله ی مقاوم شده با واکس این کار را ممکن ساخت.

لعاب گسیختگی ، نقصی رایج از لعاب است.

این گسیختگی ممکن است تنها در یک نقطه یا در کل لعاب شکل بگیرد.
لعاب گسیختگی هم میتواند یک مشکل باشد هم یک جنبه ی تزئینی.
در ” گسیختگی “، نقاط خالی بعد از حرارت دهی بر روی سطح لعاب مشخص میشوند.
این لعاب گسیختگی میتواند در اثر گرد و خاک موجود بر روی سطح یا استفاده از لعاب به مقدار زیاد ایجاد شود.

چربی پوست ناشی از کار زیاد با سفال خام ممکن است راه های نفوذ خاک را مسدود کند و منجر به عقب رفتن لعاب شود.
نقاط سفت در خاک سفالگری سطح در اثر جذب بیش از حد رطوبت در آن نقطه یا براق کردن سفال خام حاصل میشود.
برای اینکه همچین چیزی را درست کنیم و از آن حالت دربیاوریم، در آن نقطه ها لعاب
بیشتری اضافه کنید و دوباره آنرا حرارت دهید یا اینکه کل سفال را با لعاب دوباره پوشش داده و حرارت بدهید.

در حالیکه شیرر به این نتیجه دست یافت که برخی جلوه های لعاب از مواد خاصی بطور
عمدی استفاده میکنند تا در لعاب، گسیختگی ی ایجاد کنند.
بسیاری از هنرمندان سرامیکی از عیب ، بطور کاملا موثری بعنوان یک عنصر تزئینی استفاده میکنند.
گاهی اوقات لعاب ها به گونه ای ساخته میشوند که عمدا دچار گسیختگی در لعاب شوند
و سطح هایی مشبک همانند گلسنگ ها، پوشش پلنگی یا پوست سوسماری ایجاد کنند.

لعاب گسیختگی ، همانطور که در سفالگری معروف است، نوعی نقص است که گاهی اوقات بعد از حرارت دهی لعاب با آن مواجه میشویم.
این مشخص است که این نقص در میان سفالگران بعنوان یک عنصر تزئینی و بصورت عمدی مورد استفاده قرار میگیرد.

لعاب گسیختگی هنری

مواد و روش کار برای ایجاد لعاب گسیختگی با وکس

تهیه خاک سفالگری:

کائولین و خاک رس به شکل بسیار ریز به همراه گره هایی حاصل شدند.
این دو در سطل هایی جداگانه به مدت دو هفته خیس خوردند اما مقدار آنها برابر بود تا ترکیبی همگن و نیمه مایع را حاصل کنند.
این کار با غربال کردن کردن بمنظور بهبود شکل پذیری خاک سفالگری ادامه یافت.
خاک غربال شده در سطحی متخلخل برای آبکشی و تبدیل به ماده ای نیمه جامد افشانده شد.

تولید سفال ها:

خاک را بمنظور از بین بردن فضاهای خالی که ممکن است در طی آبکشی، راه خود را به دورن خاک بیابند، می مالیم و آن را ورز میدهیم.
خاک ورز داده شده در صفحه افقی گردنده که کوزه گر بر آن گل قالب میکند،
با وسط قرار دادن خاک، باز کردن آن، کشیدن استوانه و در نهایت شکل دادن سفال به حالت دلخواه، شکل میگیرد.

خشک کردن و حرارت دهی سفال های لعاب نزده:

در دمای اتاق، سفال ها کاملا خشک شدند.
سفال های خشک شده در کوره ی کیلن قرار گرفتند و تا دمای 900 الی 1000 درجه سانتی گراد، حرارت داده شدند.
سفال های لعاب نخورده باید ابتدا خنک شده و سپس از کوره خارج شوند.

کاربرد واکس پارافین:

واکسی که در ابتدا حالتی جامد داشت، طی حرارت دهی ذوب شده و به مایع تبدیل شد.
یک اسفنج به حالتی در امد تا نوکی تیز برای فرو رفتن در واکس مایع داشته باشد
و آزادانه برای بکاربردن واکس بر روی سفال لعاب نزده استفاده میشد.
قبل از اینکه لعاب به خورد سفال ها برود، واکس باید خشک گردد.

کاربرد لعاب و حرارت دهی:

لعاب قهوه ای در “سفال های واکس شده” با چکه چکه کردن
مورد استفاده قرار گرفت و سفال لعاب نزده “A” به داخل لعاب چکه کرد و توانست مدت کمی، بیشتر از “B” بماند.
سفال های لعاب زده ی مقاوم شده با واکس با دمای 1200 درجه سانتی گراد در کیلن
روبرو شدند تا لعاب را بر روی بدنه ذوب و آمیخته کنند، که بعد از آن کیلن قبل از
خارج شدن فرصت سرد شدن را یافت تا از هر نقصی جلوگیری شود.

ایجاد لعاب گسیختگی

شکل1: سفال های سرامیکی آماده ی واکس خوردن (A)

مواد لازم برای لعاب گسیختگی

 (B)

مواد لازم برای لعاب گسیختگی

شکل 2: واکس پارافین ذوب شده آماده استفاده

لعاب گسیختگی دولایه

شکل 3: استفاده از واکس بر روی سطح
سفال سرامیکی

استفاده هنری از لعاب گسیختگی

شکل 4: استفاده از لعاب ضخیم و روشن بر روی سفال های

مقاوم شده با واکس در مرحله ی خشک شدن.

لعاب گسیختگی در سفالگری

شکل 5: استفاده ی لعاب ضخیم بر روی
خمره ای که با واکس مقاوم شده بود.(C)

لعاب گسیختگی در سفال

شکل 6: استفاده ی لعاب نازک بر روی
خمره ای که با واکس مقاوم شده بود.

 بررسی

تفاوت در ضخامت لعاب بین “C” و “D”، مرحله ای که در آن، واکس آن ناحیه را پوشش
داده است، مشخص میکند و میتواند هنگامی که لعاب ضخیم و نازک است، آنرا تقویت کند.
واکس زدن سفال قبل از لعاب زنی، لعاب را قادر میسازد تا طی حرارت دهی، از
قسمت های محصور خزیده و دور شود، از این رو طرح های عمدی که با واکس بر روی سفال انجام شده اند را حفظ میکند.

ظرف “C” که لعاب ضخیمی بر روی آن بکار رفته است، چون لعاب سعی در پیشروی
به قسمت های محصور بود، طرح کاملا واضحی را نشان نداد.
از طرف دیگر، ظرف “D” الگوهای واضح و مقابله ای را در برابر پس زمینه ی روشن نشان
داد، به این خاطر که لعاب با ضخامت کمی بر روی سفال بکار رفت که این از پیشروی و حرکت لعاب به سمت قسمت های محصور جلوگیری میکند.
در نهایت اینکار منجر به ایجاد یک لعاب قهوه ای در برابر قسمت های محصور پس زمینه ی روشن میشود.

یافته ها

واکس پارافین نوشته بر روی سفال کیفیت لازم برای استقامت بر روی سفال در برابر
لعاب را دارد، اما یافته ها حاکی از آن است که استفاده ی زیاد از لعاب بر روی سفال های
واکس شده از توانایی کامل واکس بر روی سفال ممانعت میکند و لعاب میتواند به سوی
قسمت های محصور پیشروی کرده و تاثیر اندکی بر روی واکس بگذارد، در حالیکه
استفاده ی معمولی از لعاب منجر به پیشروی لعاب در قسمت های محصور نمیشود.
بعلاوه، مقاومت برخی بخش های سفال لعاب نزده بهمراه واکس پارافین نوشتار بر روی
سفال قبل از لعاب زنی، ارزش زیباشناختی و خلاقانه ای را به محصول نهایی می افزاید.

نتیجه گیری

این کاملا مشخص است که بکار بردن زودهنگام لعاب، اجازه ی توانایی کامل را به واکس نمیدهد، چراکه لعاب وارد قسمت های محصور میشود.
به همین منظور، شدیدا توصیه میشود تا مقدار مطلوب و متعادلی لعاب را بکار ببرید، بطوری که با تاثیری که واکس میگذارد کاملا مقابله نکند.
در نتیجه، این کار در نهایت منجر به یک روش لعاب زنی خلاقانه شد که تحسین همگان را بهمراه داشت.

اگر لعاب خشک شده دچار ترک خوردگی شد، این بدان معناست که لعاب بسیار منقبض شده است.
این خطوط ترک خوردگی شرایط را برای لعاب گسیختگی و لعاب پریدگی فراهم میکند.
اینها شماری از عواملی هستند که موجب این اتفاق میشوند:

آیا طی خشک شدن سفال ، لعاب دچار انقباض شدید میشود؟

در صورتی که مواد ریز(مانند روی، منیزیم کربنات) وجود داشته باشند، موجب انقباض و فشردگی بیشتری در طی خشک شدن میشود.
استفاده از روی کلسینه شده، خاکستر استخوان مصنوعی یا هر منبع دیگری از کلسیم،
تالک یا دولومیت را امتحان کنید تا منیزیم اکسید را به جای منیزیم کربنات بعنوان منبع قرار دهید.

اینکه در سفال 20 درصد خاک سفالگری ببینیم، چیزی طبیعیست.
در صورتی که مقدار قابل توجهی بیشتر از این مقدار وجود داشت، سعی کنید تا از خاک هایی استفاده کنید که شکل پذیری کمتری دارد.
ممکن است که شما برای انجام این اصلاحات، محاسباتی را انجام دهید.
در نهایت، شما باید محتوای خاک لعاب را میزان کنید تا به حد وسطی از سختی مناسب و حداقل انقباض و کوچک شدگی دست یابید.

میزان کردن محتوای خاک لعاب

در صورتی که لعاب تا حد زیادی خرد شده باشد، ممکن است بشدت فشرده و منقبض شود.
لعاب های شدیدا خاکی ممکن است منجر به تولید سطوح پرزدار شوند.

در صورتی که ماده آبکی به مقدار انبوهی برسد، برای دستیابی به میزان روان بودن
مشابه، به آب بیشتری نیاز دارد و از این رو در طی خشک شدن بیشتر فشرده و منقبض میشود و به زمان بیشتری برای خشک شدن نیاز دارد.
سعی کنید تا از آب مقطر استفاده کنید.
همیشه میزان سنگینی خاصی را اندازه بگیرید تا محتوای جامدات باقی بماند
و در صورتی که نیاز به نازک کردن/ ضخیم کردن ماده آبکی داشتید، از کرکینه ساز / جداساز کرکینه استفاده کنید.

جِرستلی بورات شکل پذیر است و از این رو موجب فشردگی و انقباض لعاب میشود، خصوصا در صورتی که از قبل، کائولین در ترکیب بوده باشد.
همچنین منجر به ژلاتینه شدن لعاب ها نیز میشود، از این رو آنها به آب بیشتری نیاز دارند.
با استفده از کائولین درست و به مقدار مناسب، ایجاد لعاب های آبکی که به خوبی حرکت کنند و ژلاتینه شوند، امکان پذیر است.
این امر نیازمند یک پایه لعابی است که سایر مواد آن منجر به تولید آلومینیوم اکسید نمیشوند.

آیا لعاب خشک با سطح سفال بطور نامناسب پیوند برقرار میکند؟

  • مکانیزم چسبندگی و پیوند، بسادگی در اثر تماس فیزیکی است، سختی سطح سفال
    با سختی لعاب ادغام میشوند و این موضوع، “دوام” چسبندگی این دو را تعیین میکند.
    برخی از سطح ها نیز بسیار نرم اند.
    برای اینکه بتوانیم کاری کنیم تا لعاب بهتر بچسبد و دوام بیشتری داشته باشد،
    باید مقداری خاک سفالگری در ترکیب لعاب وجود داشته باشد تا هر دو در ماده آبکی معلق شوند و لایه خشک شده، سفت شود.
    در صورتی که سفال بسیار پودر مانند باشند، نشانه ای است برای اینکه خاک سفالگری
    شکل پذیر بیشتری را وارد کنید، کمی بنتونیت به آن بیفزایید یا یک سفت کننده مثل گام به آن اضافه کنید.
  • به لعاب، گام اضافه کنید تا بهتر به سفال بچسبد.
  • در صورتی که لعاب دچار پراکنش شود، احتمالا فاقد سلاست لازم برای برخورد به
    بی نظمی های کوچک در سفال میباشد و جای خود را ثابت و محکم نگه میدارد.
  • عوامل تَر کننده موجود میباشند و میتوان برای بهبود چسبندگی، انرا به ماده ابکی افزود.

چه مواردی بر چسبندگی بدنه به لعاب تاثیر میگذارد ؟

مطمئن شوید که سفال تمیز و عاری از گرد و خاک است، حتی عرق پوست هم میتواند بر روی چسبندگی لعاب تاثیر بگذارد.

ضخامت لعاب
  • در صورتی که لعاب بصورت بسیار ضخیم مورد استفاده قرار بگیرد، فشردگی آن موجب
    تحمیل نیروهایی میشود که بر توانایی آن برای حفظ چسبندگی لعاب و سطح سفال، غالب میشود.
    در صورتی که لعاب نازکتر بکار برود، همین شرایط باقیست.
  • از دستگاه لعاب افشان برای لعاب زنی داخل ظروف استفاده کنید تا لایه نازکتری حاصل شود.
  • در صورتی که میخواهید لایه ضخیمی از لعاب را تشکیل دهید، شما میتوانید با پراکنش
    لعاب، محتوای کمتری از آب را حاصل کنید، اگرچه این کار موجب میشود تا آهسته تر
    خشک شود یا چکه کند که موجب شکستگی و از بین رفتن پوسته و تحریک لعاب پریدگی و خیزش لعاب میشود.
  • زمانیکه از لعاب در لایه ای با ضخامت طبیعی استفاده میکنید، مراقب باشید تا از
    چکه هایی که از بخش های ضخیم تر راهی میشوند، جلوگیری کنید، چراکه میتوانند موجب شکستگی در طی خشک شدن شوند.
    اندکی “ژلاتینه کردن” لعاب کاربردی است، چرا که موجب میشود تا بعد از چکه کردن و جاری شدن، “آب از آب تکان نخورد”.
عکس لعاب گسیختگی

لعاب زنی دو لایه

  • در صورتی که به لایه ای دوگانه نیاز داشتید، مراقب باشید که دومین لایه بشدت
    فشرده نمیشود و به اولین لایه فشار وارد میکند، از این رو میزان چسبندگی ان با بدنه را میانگیری کنید.
    در صورت امکان، لایه بالایی باید میزان خاک کمتر و فشردگی کمتری داشته باشد و باید سریعتر خشک شود.
    ممکن است خشک کردن هر لایه قبل از بکاربردن لایه بعدی ضروری باشد.
    دولایه سازی و لعاب زنی در سفالگری دشوار است، از این رو باید توجه خاصی به آن کرد.
    در صورتی که شما قبلا این کار را بدون توجه خاصی و با موفقیت انجام داده اید، شما خوش شانس بوده اید.
  • هنگامی که در حال لعاب زنی دولایه هستید، مراقب باشید که لایه دوم جمع نشود.
    این امر موجب خیس شدن دوباره ی لایه اول و جدا شدن آن از بدنه ی سفال میشود.
    برای مثال، افزودن آهن اکسید به لعاب اغلب ان را جمع میکند و برای بدست اوردن دوباره ی سلاست اولیه، باید اب بیشتری را به آن بیفزایید.

لعاب پاشی

لعاب پاشی به شکلی که پیوند و چسبندگی بین لعاب و بدنه بطور مداوم خشک و
دوباره خیس شود، میتواند موجب ایجاد چرخه ی افزایش فشردگی شود که به پیوند
بین بدنه و لعاب صدمه میزند که میتواند به شکلی دیگر در برابر این چرخه مقاومت کند.
خشک کردن سفال به اجبار میتواند موجب شکستگی آن شود، درحالیکه به شکل دیگر این اتفاق رخ نخواهد داد.
از پیش گرم کردن سفال لعاب نخورده ممکن است منجر به خروج بخار شود تا چسبندگی با سفال را از بین ببرد.
لمس خشن سفال میتواند به پیوند بدنه و لعاب صدمه بزند.

در نظر بگیرید که یک لعاب نازک آبکی را درون یک قالب که تازه خشک شده است بریزید، و فورا دوباره آن را جاری کنید.
این لایه ی پایه میتواند بر روی این سفال حرارت ببیند.
زمانی که بعدا سفال خشک شد، ممکن است جلوگیری از لعاب گسیختگی و لعاب پریدگی کافی باشد.

کلاس لعاب گسیختگی
لعاب گسیختگی

آیا خشک شدن لعاب خیلی آرام و آهسته است؟

در صورتی که لعاب بسیار آهسته خشک شود، مراحل شکننده ی چسبندگی بیشتر طول میکشند و در لایه لعاب خشک شده احتمال شکستگی است.
همچنین، در طی خشک شدن، احتمال شکل گرفتن حباب ها در لایه لعاب خیس نیز
وجود دارد، که این نواحی به قسمت هایی تبدیل میشوند که هیچ چسبندگی ای در آنجا
با بدنه ی زیرین آن وجود ندارد و از این رو میتواند لعاب پریدگی و لعاب گسیختگی را طی جریان ذوب کردن، تحریک کند.

در صورتی که سفال بسیار نازک باشد، لعاب حاوی میزان زیادی آب باشد یا اگر زمانی که لعاب میزنید، سفال از قبل تَر باشد، این اتفاق رخ میدهد.
بمنظور افزایش سرعت فرایند خشک شدن ، سفال لعاب نزده را از قبل گرم کنید
( 150 درجه سانتی گراد در کیلن، در صورتی که دمای بیشتری لازم بود، دما را افزایش دهید)،
لعاب زنی های جداگانه ی داخلی و خارجی را انجام دهید، سفال را ضخیم تر کرده تا آب را بهتر جذب کند یا لعاب را در لایه ای نازک تر بکار ببرید.

لعاب گسیختگی چیست


آیا یکبار حرارت برای سفال کافیست؟

  • سفالی که یکبار حرارت دیده است، احتمال لعاب گسیختگی آن بیشتر است، چون رسیدن به پیوند مکانیکی میان بدنه و لعاب و حفظ آن سخت است.
    در صورتی که لعاب بر روی چرم سخت بکار برود، باید بهمراه بدنه فشرده شود.
    در طی مراحل اولیه ی حرارت دهی، سفال نیز در معرض تغیرات حجمی و شیمیایی
    قرار میگیرد که منجر به تولید گازهایی میشود که ثابت ماندن لعاب را سخت میسازد.
  • زمانیکه از لعاب در چرم سخت بر روی سفال بکار میرود، شما باید بتوانید فشردگی آن را
    با تنظیم مقادیر و ماهیت خاک های سفالگری در ترکیب ساخت آن، متعادل سازید.
  • سفال یکبار حرارت دیده را، خصوصا در طی دوره ی بخار آب، نباید با سرعت زیاد حرارت داد.
    قبل از حرارت دهی، مطمئن شوید که سفال کاملا خشک است.
  • در شرایط رطوبتی، لایه پودر مانند ممکن است آب را از هوا جذب کند که منجر به انبساط خفیف و از بین رفتن چسبندگی میشود.

آیا طی روند حرارت دهی، مشکلی رخ میدهد؟

  • اگر لعاب فرای لکه ها یا اکسیدهایی که گداخته نشده اند، مورد استفاده قرار گیرند، از ایجاد چسبندگی با لایه زیرین جلوگیری میکند.
    لکه های زیر لعابی را با یک ابزار گداخته ترکیب کنید، لعاب ها خود را “تَر” کرده و یک پیوند شیشه ای تشکیل میدهند.
  • در صورتی که سفال لعاب زده شده بصورت تَر درون کوره ی کیلن قرار بگیرد و
    به همین خاطر در طی مراحل اولیه حرارت دهی به سرعت خشک شود، احتمال شکستن و
    چین برداشتن لایه ی لعاب وجود خواهد داشت و میتواند منجر به لعاب گسیختگی شود.
  • در صورتی که سفال لعاب زده شده با رطوبت بسیار بالا درون کوره ی کیلن قرار گیرد،
    مراحل اولیه ی حرارت دهی در شرایط رطوبتی بسیار بالا صورت خواهد گرفت که میتواند
    منجر به دوباره خیس شدن لعاب شده و اجبارا وارد چرخه ی انقباض – انبساط قرار گیرد که میتواند چسبندگی آن با بدنه را تحت تاثیر قرار دهد.
  • در صورتی که لعاب حاوی مقدار قابل توجهی از مواد آلی باشد که در طی حرارت دهی
    گاز زیادی را خارج کنند، چسبندگی بین لعاب و بدنه ممکن است تحت تاثیر قرار بگیرد.
    تجزیه ی موادی همچون پودر گچ نیز میتواند مقدار قابل توجهی گاز درون لایه ی لعابی تولید کند.
  • روی اکسید خام بسیار نرم است و در طی حرارت دهی، مانع از چسبیدن لعاب میشود،
    از این رو به جای آن، از روی کلسینه شده استفاده کنید.
  • در صورتی که لعاب حاوی مقدار قابل توجهی زیرکن، آلومینیوم، برخی لکه ها،
    منیزیم کربنات باشد، ممکن است ماده ی ذوب شده ی آن “سخت تر” باشد و جریان کمتری داشته باشد.
    این موضوع میتواند توانایی لعاب را برای مقاومت در برابر لعاب گسیختگی ، تحت تاثیر قرار دهد.
جِرستلی بورات
  • مراقب لعاب های دارای اندکی مواد محلول مانند جِرستلی بورات خاکستر چوب باشید.
    با توجه به گفته های پیشین، مواد نیمه محلول و بخش های محلول منجر به تولید
    بورات میشوند که در طی استفاده، جذب سفال لعاب نزده میشوند و سپس در مرحله ی
    حرارت دهی، یک لایه ی مایع را بین بدنه و لعاب شکل نگرفته ایجاد میکند و از این رو از چسبیدن لعاب به بدنه جلوگیری میکند.
    بعلاوه، مواد محلول تمایل به جمع شدن ماده ی آبکی دارند و تلاش ها برای نازک کردن
    آنها منجر به محتوای آب بیشتر و در نتیجه افزایش انقباض میشود.
  • اگر حرارت دهی سفال لعاب نزده کاهش یافت یا اگر به خوبی اکسید نشد و
    گازهای اضافی طی مراحل خاصی از حرارت دهی لعاب تولید شدند، بر چسبندگی بین لعاب و بدنه تاثیر میگذارد.
  • اگر سفال خام سفت و غیر جذبی باشد، ممکن است که پیوند خوبی را با بدنه تشکیل ندهد.
  • فرمول شیمیایی لعاب ممکن است به گونه ای باشد که فشار سطح ذوب شده، منجر به تحریک لعاب گسیختگی شود.
آیا مشکلی با بدنه ی سفال وجود دارد؟
  • در صورتی که بدنه، حاوی محلول های نمک باشد که در طی خشک شدن،
    به سطح بیایند، میتوانند توانایی ذوب شدگی برای تشکیل یک پیوند شیشه ای با بدنه تحت تاثیر قرار دهند.
  • همانطور که در بالا اشاره شد، در صورتی که سطح بدنه خیلی صاف باشد، ممکن است که لعاب نتواند بخوبی به آن بچسبد.

جهت ثبت نام و اطلاع از شرایط کلاس های آموزشی رنگ و لعاب